Ren Kiyoshi's point of view

I'm driving dad's car now. I'm with Namia, we're go to the beach house that I always stay at whenever I feel bad. I don’t know if we can be found there but, bahala na si Batman.

Tahimik lang ito habang naka-titig sa labas.

I feel so sorry for her and her family. Nakaka-konsensya rin. Hindi ko naman alam na pati pala pamilya niya idadamay ni dad.

Actually, he's father is my dad's best of friends. Matalik sila since they were at the age of 20's, yan ang kwento ni dad. But everything has changed no'ng nalaman ni dad na, Namia's father has a relationship with my mother. Dad decided to kill them both but he can't, 'cause that time, mom's pregnant. When Dad's head got cold, Namia's father and my mother suddenly disappeared. Walang may alam kung saan sila nag punta, at wala rin may alam kung sino ang pinag bubuntis ni mama that time. Until mag meet sila dad at Namia's father after 25 yrs, do'n sila nagkasundo. Pero wala pa rin, hindi pa rin nakikita ni dad ang anak niya na pinag bubuntis ni mommy noon. Maraming nag sasabi na pinatay daw pero mas maraming nag sassbing si Namia iyon. Funny. I'm not one of Kiyoshi. Ampon lang ako na inabandona rin ng mga tunay kong magulang. I hate this kind of topic.

I looked at Namia for a while. "Hey. Do you want something to eat?" Tanong ko sa kaniya.

Umiling lang ito, sabay tumulo ulit ang luha niya. "No, thanks. Mas gusto ko pa mamatay sa gutom, kaysa naman makita ko pa ang mga hay*p na pumatay sa tatay ko." May pang gigigil na saad nito.

I nodded. "Okay.'"

Ang buong paligid ay napaligiran ng katahimikan, sana hindi siya galit sa akin.

Hininto ko muna ang kotse, red light na kasi.

I looked at her, she looks so tired. Her eyes are closed at naka-sandal lang siya sa may window side. I don't know why, but I smiled. A smile that I can feel even at my stomach. She's such a beatiful creature.

Maya-maya pa, nanaginip ito. She starts to say something: "Pa? You're back!" She said then smiled while her eyes are still closed.
"Pa, let me hug you..." She added and cried. Her tears falls down like a falls, tuloy-tuloy. "P-pa. Get me out of...here." Napa-tigil rin ako at sinampal siya nang mahina.

"Hey, Namia-"

"Pa..."

"Namia, wake up!"

"Namia! Gising!"

"Ge-get me out of here."

"Namia!" Kinuha ko ang baso ng kape at tinapon ito sa kaniya.

"Ah!" Sigaw nito dahil sa init ba inabot niya. Napaso ata siya. I'm sorry.

"Ren? What are you doing?!"

"Nananaginip ka kasi-"

"And so? Nakita ko na si papa eh. Bakit nilayo mo pa ako?!"

She really loves her papa. I wish someone loves me too.

"Namia," Mahinahon kong banggit rito sabay inabot ang panyo ko, "Namia look. Nakita mo nangyari sa tatay mo? He was killed by my father-" "Your father? Wh-why?! T*ng ina ano ba kasing mayro'n?!" She yelled at me.

I can't explain this shit, ang hirap pakalmahin eh, but I can't jus let this through, kailangan din ako ni Namia.

The red light already into green light, and it's time to move again. Pero hindi ako aandar, I'll focus on this.

"Namia. If you won't listen, nothing would happen. Your dad's soul is watching at you right now. And as a JUSTICE, you have to fucking listen to me! Okay?"

"Fine."

Kumuha muna ako ng hangin, salamat naman kumalma na.

"These? All of these? Lahat ng nangyayari satin ngayon, bangungot...I-I don't know where can I start but...please, sumama ka na lang,"

"Mabubuhay ba si papa pag sumama ako?"

"No, sinabiko ba? Hindi siya mabubuhay pero, makakamit mo ang hustisya."

"Hus- Hustisya? Ano? Kaharap ko na kanina 'yung may sala, hindi ko lang nagawang gantihan kasi natatakot ako e-"

So she mean, she wants to kill me?

"Bakit hindi mo ginawa?"

"That's why I'm asking myself too, why I didn't killed you."

Napa-lunok ako sa sinabi niya, sa totoo lang, I'm alreadt crushing on her. Ang tapang niya kasi, parang kahit ano kaya niyang harapin. Imagine? Kalahating araw pa lang, pakiramdam ko matagal na kami magkasama. If this is love, please stay away from us. Lason.

"Natahimik ka?" She asked.

Kailangan pa pala ako matuwa, Namia? What just the world.

Hindi ko ito kinibo at pina-andar ang kotse.

"Dahan-dahan lang sa maneho, mag papalit ako ng damit." Saad nito.

Wh-what? Di-dito? Paano ba umiwas sa mga sexy?

"Uhm. Hey, pwede kang magpalit sa likod. Wa-wag dito."

"Why are you stuttering?", Tanong ni Namia.

Sinong hindi mauutal sa gagawin mo? Ha?

She started lifting her wet t-shirt. Nabasa ito dahil sa kape na tinapon ko.

And oh! Nakita ko na ang bilugan.

One man down, I repeat, one man down. Buti na lang hindi ako mahilig dito.

"Watch the road, Mr. Ren."

Sh-she's still looking at me? Yeah.

"Yes I am. Ano tingin mo sakin?"

"Tingin ko sayo?" , She stopped for a while at tuluyan nang inayos ang damit niya. "Isa kang rapist." Oh really huh? Hindi ako gano'n...sa ngayon. I mean, mabait kaya ako.

I smirked at her, 'di ko na rin mapigilang hindi tumawa. "Baliw ka rin e, ano? Ang kulit mo."

"Yeah," Napa-tawa na rin ito. Admit it or not, laughter is contagious. Hindi madali pero sa tingin ko, nag momove on na siya. "I just missed papa." Hindi pa pala.

Kung pwede lang na sa isang pag patak lang ng luha makalimutan na ang kakalimutan, siguro wala na rin akong kilalang tao ngayon.

Napaka unfair lang ng mundo, kung saan ka nakahanap na ng tunay na kaligyahan, dun din ito biglang babawiin. Napaka pabitin!

"Namia. Gusto mo kumain?"

She sighed. "No. Gusto ko lang magpahinga." Saad nito sabay pikit ng mga mata.

I nodded, "Okay, sleep. Mamaya na kita gigisingin 'pag na sa destination na tayo." Banggit ko sabay play ng music.

She smiled while humming, "That was my papa's favorite music, nice taste."
"Oh. Thi-this? Every woman in the world~" I joined the song. Ang saya.

She chuckled and slap my arms, "What are you singing? Wala ka sa tono, Ren."

"Ay paano ba?"

Ako pa talaga ang wala sa tono ah? Baka itong tugtog.

"You're my fantasy, you're my reality~"

I was shocked. Her voice was very good...and sweet. Ang swerte ng mapapang-asawa ni Namia, for real. She's such a girlfriend material, sexy, has a nice and sweet voice, pretty as hell, almost perfect, Ms. Guererra.

"Good voice."

"Yeah thanks. Mana sa ama."

She smiled at me then played the next song.

"Seriously? Bakit nangingielam ka?"

"You ruin my life, lalaki. Wag mo akong lituhin, I need music."

Hell yeah. Sabi ko nga mananahimik na, 'di ba?

And at last, we're finally here. Andito kami ngayon sa Cabangan, Zambales. Walang nakaka-alam nito sa side ko, even kay Namia.

"This is my secret place," Banggit ko kay Namia sabay pinag buksan siya ng pinto.

Nag simula na sitang mag lakad-lakad sa paligid, inhaling and exhaling the fresh air. Palubog na rin ang araw, ang ganda. Ang ganda ni Namia.

"Secret place? Nice family."

"Yes. And you're my safest place..."

"Hmm?"

"I mean, dito na muna tayo as of now. Delikado e."

Para-paraan, Ren?

She chuckled.

Nakakahita mga banat ko. Non-sense.

"You know?"

"No."

"Baka pag nakita tayo ng girlfriend mo, mag selos yon. Baka ito pa maging reason ng break up niyo, ayoko makasira ng relasyon."

Talaga? Wala naman kasi akong girlfriend.

"Yeah. Baka nga," Biro ko sa kaniya. "Baka kalbuhin ka non pag nahuli tayo?"

"Ay 'wag. Wala akong gusto sa 'yo." Seryosong sagot nito.

Sana pala hindi ko na lang biniro. Ang sakit naman, Lord.

"Kidding. Wala akong girlfriend."

"I-Ikaw? Wlaa? Sinong niloloko mo?"

"Sira. Wala nga kasi ang kulit mo."

"Weh? E sa gwapo mong yan, wala talaga?"

"Gusto mo proof na wala talaga?"

"Oo naman, ako pa. Sigurista ata to."

"Sige. Ligawan kita."

Funny. Bigla siyang natigil. Why she looks so blushed now? Kinikilig na ba siya?