Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ng may naramdamang may humahaplos sa buhok ko. Puting kisame ang bumungad sa'kin at iginiya ang mga mata sa paligid.

"Finally nagising ka na Mira!" Rinig kong sigaw ni Sam nang makitang bumangon ako ng kaunti sa kamang hinihigaan at bahagyang tumagilid upang mayakap ako. Siya pala ang humahaplos sa buhok ko, I sighed in disbelief for being thinking of someone else.

I looked at every corner of the room, searching for someone that I owe the most.

"Andito ako." His baritone voice filled the whole room and I slowly looked at his side, intently looking each other like we're the only person here. I watched him as he made a face worriedly.

"You're still clumsy, hindi ka nag iingat. How are you?"
I ghost a smile at the side of my lips. He sounded like he really is my boyfriend. Minsan akala ko talagang may feelings 'to sa'kin, kung 'di ko lang talaga kilala ang lalaki ay baka iisipin ko na talagang may something sa ikinikilos niya, but I know him that well, alam kong never niya akong makikita as his woman. 

Hays, ate niyo Mira sadgirl na.

"So dim! Okay lang ako ano ba kayo." Ipinakita ko ang braso to indicate na malakas ako but I groaned nang maigalaw ang kanang paa at nakitang may bandage na iyon.

Now this is unsettling!
Nag peace sign nalang ako sa dalawa ng mapansing napahiya talaga ako sa ginawa.

Narinig kong umismid si Sam at pilit na pinipigilan ang tawa. Alam kong para na akong lumpo sa naging kalagayan and I hate this! Bigla ko tuloy naalala kung paano ko ito ipapaliwanag sa pamilya ko dahil kahit na gano'n sila they're still my family who needs my explanation with this matter.
Tumingin ako kay Grey at walang ka emo-emosyon man lang ang naging mukha nito.

"Tsk, tyanak ka talaga."
Ani pa pero tinawanan nalang namin iyon ni Sam. Napako ang tingin ko sa pinto at iniluwa no'n si Mang kiko na may dala ng mga pagkain. Ngayon ko lang pala napansin na dito pala nila ako dinala sa hospital at nang tanawin ko ang bintana ay laking gulat ko nang napagtantong gabi na pala. Ilang oras pala talaga akong nakatulog.

Inilapag ni Mang Kiko ang mga dalang pagkain sa lamesa upang ihanda ang isa pang lamesa sa gilid. Iginiya ko ang mata sa buong paligid at napansin kong gaano ito kalaki for a one person only. Kumbaga private room ito. Sadness began to fill me.

"Hindi niyo na lang sana ako dinala dito sa private room, gumasto pa kayo dahil sa'kin." Mahinang sabi ko at tumingin sa ibaba. It caught them off guard that they stopped what they're doing. I can't look at them directly at their eyes. I felt like pabigat lang talaga ako sa lahat.

I sarcastically scoffed, pabigat na nga ako sa bahay pati ba naman sa kanila na mga kaibigan ko. At nadamay pa dito si mang Kiko na dapat ay kanina pa naka uwi, paniguradong nag aalala na ang asawa niya.

Kung sana ay hindi ako nagpabaya.
I heard Sam sighed at lumapit sa'kin. Akala ko ay kung ano na namang ka sweetan ang gawin niya but it caught me off guard nang binatukan niya ako ng malakas. I looked at her surprisingly.

"Mamamatay ka na nga't lahat-lahat 'yong perang pinagastos pa talaga namin ang inaalala mo Almira!?" Lakas loob nitong sigaw. Eh? Ibang klase talaga itong kaibigan na'to.

Gusto ko na lang 'yong Samantha na clingy kaysa ganito na nagiging violent na sa akin!
Tinignan ko si Grey, hoping that he will take my side and scold Samantha for hurting me pero tinawanan lang ako nito.

"Batukan mo pa para sa'kin Sam at nang matauhan pa sa pinag gagagawa niyan."
I grasp in disbelief. Mga kaibigan ko ba talaga ito? Tinawanan lang ako ng mga mokong na akala talaga nila ay nagbibiro ako. I sighed.
Alam ko naman na concern lang naman sila sa'kin pero 'di na nila pa sana ito ginawa dahil parang kinakawawa ko lang ang sarili ko.

Matapos maghapunan ay may inutos si Sam kay mag Kiko at agad naman itong tumungo palabas. Si Grey naman ay tumawag sa mama niya to have an update. He's just a baby. Gano'n din si Sam.

Ilang minuto rin ang lumipas ay nakita kong bumuka ang pinto at iniluwa no'n si Sam. She smiled and I did too.

"Okay ka na ba talaga? Magsabi ka lang kung hindi. We can extend our stay here naman basta sabihan mo lang kami."
She gently touched my hand and starting squeezing it.

Isa ito sa nagustuhan ko kay Sam. She knows how to comfort everyone with her voice, most especially me. Naalala ko noon nang minsang tinanong ko siya kung bakit she's too kind to everyone at parang naiintindihan nito ang lahat ng sitwasyon when anyone can't. Tinawanan niya lang ako no'n at sinabing ano pa't naging psychology student siya kung 'di rin lang daw niya magagamit in the future.

That simple belief of her changed my perspective in life dahil since the beginning ayoko naman talagang mapunta sa psychology department. Iba ang gusto ko.. Noon.

Samantha made me love this course even if sa ibang tao ang tingin nila ay kapag nag aral ka ng psychology we will read other's thinking daw. No. A psychologist can't read their minds. No one can. Natatawa na lang ako minsan dahil ginagawa ng komunidad na maging manghuhula kami.

I was taken aback on my senses when Samantha sobbed. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig ng nagsimulang tumulo ang mga luha niya. She's more emotional than me but she's one of my weaknesses kaya hindi ko rin nakakayang makita ito na nasasaktan.

"H-huwag mo n-na uulitin 'yon a-ah?" She said between her cries. Nanlumo ako nang makita kung paano siya naapektuhan sa kalagayan ko. She really treasures me a lot, that's why wala na akong mahihiling pa, Grey and Samantha, they are enough for me. Talikuran ko man ang lahat, 'wag lang sila mawala sa'kin. Huwag sila. Sila na nakasama ko sa lahat-lahat.

"O-okay lang na maubos ang pera namin if it means saving your life then we will. We will do everything for you Mira, you can't blame us. Masyado mo kaming pinag alala lalo na si Grey, alam mo naman 'yong isang 'yon." I hugged her to calm her down. Masyado ko nga talaga siguro silang pinag alala kanina.

"Hussh, 'di na ulit mangyayari 'yon. I promise." Mahina kong sabi and hug her even more. Nang kumalma ay kumawala na din ito at diretsong tumingin sa mga mata ko.

"At least now you're safe. I'm glad nakikita pa din kitang pangit." Dahil sa narinig ay hinampas ko itong mahina and she just chuckles, with that, we both laugh.

___
Nagising ako sa sinag ng araw kinabukasan. I roamed my sight in the room and I smiled remembering what happened last night. Imbis kasi na mag rent ng room kagabi sina Sam ay dito nalang daw sila matutulog since malaki naman ang espasyo sa kwarto. Iyon pala ang dahilan kung bakit ang tagal ni mang Kiko nakabalik kagabi, at no'ng makabalik  naman ay may dala-dala na itong folding bed. Gumastos na naman ang dalawa para do'n kaya no'ng mag co-comment na naman sana ako, Samantha immediately shut my mouth at sinabing hindi naman daw iyon masasayang at ido-donate nila ito dito sa hospital.

I smiled as I took a glance with them. What happened last night was one of the best night with them. Ang saya naming nag mo-movie marathon dahil may TV naman dito at nauwi sa pillow fight nang mag bangayan si Sam at Grey kung sino ang tunay na pumatay sa babaeng bida sa movie which entitled 'who killed Sarah'

I startled nang may tumikhim sa likuran ko.

"Good morning Princess!" Masiglang ani ni Grey that made my body acted in surprise. Akala ko kasi ay tulog pa ito. Kaming dalawa pa pala ang gising. I felt bad for mang Kiko nang makita itong mahimbing na natutulog, ang ingay kasi namin kagabi kaya hindi ito masyadong naka tulog.

"Good morning Gwey." Nawala ang ngisi sa naging tawag ko sa kanya. Pinaka ayaw niya na tinatawag ko siyang gano'n. Ba't ba kasi ayaw niya, ang cute nga, pag tinatawag ko siya ng gano'n naaalala ko 'yong little Grey dati na Gwey ang pagka bigkas ng sariling pangalan. Kaya 'yon ang naging tawag ko sa kanya nang malamang hindi ito nasanay sa pagbigkas sa letter r.

"How's your feet?"
My heart pounded when he move closer to me to check my feet. Even his voice changed! Kung kanina lang ay masigla ito pero ngayon ay napalitan ito ng pagka husky which made him hot even more.

I watched him as he gently touched my feet trying to remove the bandage there. I looked so tense the moment his hands touched my skin, a familiar feeling. My heart beats so fast that it might explode this time! How can he do this to me without even thinking!
For pete's sake it's just his movement but I acted like I was being asked for an interview for the first time, he made me nervous and my body acted differently with what my mind says!

Umayos ka Mira!

"Mamaya ay i consult natin ito sa doctor if pwede ka na bang maka uwi. Sa susunod kasi ay mag ingat, tsk."
May iba pa siyang ibinulong pero hindi ko na iyon narinig pa sa sobrang hina.

"Oo na nga, hindi ko naman kasalanan kung bakit may bato doon." I pouted at pinanliitan ko siya ng tingin ng magtama ang mga mata namin.
Our eyes were steady to each other, looking intently like a single word are no longer part with the kind of communication we just had, a thousands of words that his eyes can only tell. I heard him sighed at kusang pinaglapat ang noo naming dalawa.

That stumble me, that chills he gave me. The way he looked at me, the way he acted this way. I-is he-?
No-No, he didn't like me. I was sure of that.

"At least I know you're safe now and I can now easily breath without worrying your life. Thank you for surviving." It was almost a whisper but I heard it. Enough to make my heart beats so fast once again.

Naudlot lang ang eksena namin ni Grey ng sumigaw ang isa sa kasamahan namin dito. Nang mapagtanto kung ano ang naging posisyon namin ay pareho kaming humiwalay sa isa't isa at aligagang gumagawa ng kung anong bagay.

Kinuha ko ang libro sa kalapit na lamesa at kunyaring binabasa ito. Samantalang si Grey naman ay kunyari inaayos ang kurtina sa bintana.

Samantha's laughter filled the room at hindi ako nagpa tinag, kunyaring nagbabasa pa din ako.

"Nahuli ko lang kayo sa akto nagkaganyan na kayo? Hahahaha!" Ang lakas talaga ng tawa ng bruhang ito. Pinandilatan ko lang siya ng mata.

"Girl, baliktad ang libro mo." Aliw na sabi ni Sam at nang ma tingnan ko ay baliktad nga! Wala na rin lang naman akong maitatago so binalik ko na ang libro sa mesa. I saw Sam turning her gaze to Grey at pareho kaming natawa sa ginagawa niya.

"Grey hindi halatang nag aayos ka ng kurtina noh? Oo." Pigil na tawa ni Sam. Paano ba kasi ay imbis na kurtina ang inaayos niya ay ang unan ang pilit na isinasabit ito sa ere.

Hindi ko din alam kung bakit ganito na lamang ang naging reaksyon naming dalawa. Naging awkward ang paligid at patuloy lang sa pagtawa si Samantha, inaasar lang nito si Grey sa pagkatalo sa pillow fight namin kagabi.

After we prepared ourselves ay bumyahe na rin kami pabalik, gladly that I'm able to walk naman ng maayos pero pa ika-ika pa din ng kaunti. Pinayagan ako ng doktor na umuwi na at hindi naman daw na ito namamaga at hindi masyadomg malalim ang sugat. Hinabilinan niya na lang ako ng mga gamot para iyon ang iinumin ko kapag kumikirot ito.

Hindi naging boring ang byahe dahil may pa sound trip pa kaming nalalaman sa loob ng sasakyan.
Inaamin kong nakakawala ng pagod ang naging gala namin nina Sam. They made it so special for me.

I can't take it kapag pati sila ay nawala sa akin. Both of them are special kahit against man sa akin ang mga magulang nito ay hindi ito naging hadlang upang ipagpatuloy namin ang samahan sa isa't isa.